Stern inaktivStern inaktivStern inaktivStern inaktivStern inaktiv
 

Melodie: Astronaut, Andreas Bourani

Ich hevve av,
nix hält mich am Boddem,
alles blass un grau.
Ben suh lang nittmieh jeflore,
wie ´ne Astronaut.

Mer lauven röm han de Schnauz voll un de Köpp leer.
Setzen em Dreck bis zum Hals, han Löcher em Hätz.
Ertränke Surge un Probleme en enem Becher Wing
met enem Lächeln uss Stein, uns fällt nix Besseres en.

Mer han Murge schun verjesse, wer mir gestern noch wore
Han uns all voll jefresse un verjesse zu zahle.
Lossen alles stohn un lieje vür mieh Asche un Stöpp.
Mer wullen all dat et pass evver passen nit op.

Die Stemm der Vernunft es längs verstummt, mer hüren se nit mieh
denn manchmol han mer dat Jeföhl, mer jehüren he nit hin.
Et jit kein Vür- un keen Zohröck mieh, nur noch unge un ovve.
Einer vun hundert Millionen, n´ne kleene Punk üvverm Boddem.
Ich hev av.

Ich hevve av,
nix hält mich am Boddem,
alles blass un grau.
Ben suh lang nittmieh jeflore,
wie ´ne Astronaut.
Ich sin die Welt vun Ovve
de Rest verblasst em Blau
Ich han Zick un Raum verlore,
he bovve, wie ´ne Astronaut.

Em Dunkle der Naach,
he Bovve es alles friedlich, doh unge jeiht et av.
Mer all draren dohzoh bei, doch brechen unger der Last.
Mer hoffen ob Gott, doch han dat Wunder verpass.

Mer bauen immer hüher, bis et en et Unendliche jeiht.
Fast achmillarden Minsche, doch de Minschlichkeit fehlt.
Vun he Bovven mäht et alles plötzlich janix mieh uss.
Vun he süht mer keen Grenze un de Färve dä Huck.

Dä janze Lärm un nix verstummt, ich hüre üch nit mieh
langsam han ich dat Jeföhl, ich jehüren he hin.
Et jit kein Vür- un keen Zohröck mieh, nur noch unge un ovve.
Einer vun hundert Millionen, ´ne kleene Punk üvverm Boddem.

Ich hevve av,
nix hält mich am Boddem,
alles blass un grau.
Ben suh lang nittmieh jeflore,
wie ´ne Astronaut.
Ich sin die Welt vun Ovve
de Rest verblasst em Blau
Ich han Zick un Raum verlore,
he bovve, wie ´ne Astronaut.

Oh-oh-oh-oh-oh

Wie ein Astronaut
Oh-oh-oh-oh-oh


Un beim Anblick disser Schönheit, fällt mer Alles widder en.
Sin mer eijentlich am Levve öm zoh leve öm zoh sin?
He wöt ich jään vür immer blieve, doch ich ben ´ne Wimpernschlach
der noh 5 Millarden Johre nit vell mieh zoh sin vermach.

Ich hevve av,
nix hält mich am Boddem,
alles blass un grau.
Ben suh lang nittmieh jeflore,
wie ´ne Astronaut.
Ich sin die Welt vun Ovve
de Rest verblasst em Blau
Ich han Zick un Raum verlore,
he bovve, wie ´ne Astronaut.

Oh-oh-oh-oh-oh

Wie ein Astronaut
Oh-oh-oh-oh-oh

März 2016 – B.Kox